Mijn naam is Nour Essa, ik kom uit Syrie. Ik ben mijn land drie jaar geleden ontvlucht met mijn man en mijn zoontje Riad. Mijn man werd opgeroepen voor militaire dienst, maar hij wilde onze broeders niet doden. Vier maanden zijn we door een groot deel van Syrie getrokken, en vervolgens door Turkije en Griekenland. Tijdens de reis waren we in handen van verschillende mensensmokkelaars, zowel van rebellen als van Isis en het Syrische leger. Om naar Lesbos te komen moesten we 5.000 dollar betalen.
We hebben de verschrikkelijke reis van Turkije naar Griekenland over zee gemaakt. Drie keer werden we teruggebracht naar Turkije door de kustwacht. Een keer eindigden we op zee; ik was ontzettend bezorgd over mijn zoon die net anderhalf jaar oud was.
Voor de oorlog was Syrië een voorbeeld van samenleven in vrede. Onze vrienden waren christenen, Druzen en Alewieten. We vierden Kerstmis en Suikerfeest allemaal samen. Voor de oorlog hadden mijn man en ik goed werk; ik werkte als bioloog en hij als tuinarchitect.
Toen de oorlog begon, dachten we dat die niet lang zou duren, maar toen werd de ene stad na de andere getroffen. De oorlog verwoest de ziel van een volk. Ik besefte dat we de anderen allemaal wantrouwend begonnen te bekijken. Wij zijn heel laat gevlucht, het was al 2016. Mijn man en ik wilden Syrië niet verlaten, ons huis, ons werk, ons leven, onze gevoelens.
Ik kom oorspronkelijk van een Palestijnse familie, maar ik ben in Syrië geboren en heb er altijd gewoond. De Syrische palestijnen hebben veel geleden en lijden nog steeds erg onder de oorlog.
De oorlog heeft alles veranderd. De oorlog begon acht jaar geleden. Meer dan 500.000 doden en 6,3 miljoen mensen zijn uit Syrië gevlucht of ontheemd. Syrië is verwoest.
Ik wil hier niet over politiek praten, maar alleen over het lijden van mijn volk. We hebben te maken met een onduidelijke situatie waarin het moeilijk is te onderscheiden wie onrecht wordt aangedaan en wie gelijk heeft.
De Syrische bevolking leeft een ellendig leven met bombardementen in enkele delen van het land, zonder water en elektriciteit. Een gedesillusioneerd volk, verscheurd door dubbele gevoelens van angst en boosheid. Een bevolking die, na jaren van oorlog, geen enkele verbetering ziet en weinig mogelijkheden heeft om een oplossing of vrede te vinden.
Voor mij en mijn familie is het leven veranderd op 16 april 2016 toen paus Franciscus ons vanuit Lesbos meenam in zijn vliegtuig naar Italië met nog twee gevluchte gezinnen. Dat heeft ons gered. Ik dank de paus voor zijn gebaar van liefde. Wij zijn ontvangen door de Gemeenschap van Sant'Egidio die met de Humanitaire Corridors vele gezinnen, kinderen, mannen en vrouwen heeft gered: meer dan 1700 vluchtelingen. In Rome zijn wij goed geïntegreerd. Mijn man en ik zijn bezig om onze diploma's erkend te krijgen. We zijn tevreden.
Vandaag wil ik een appel lanceren om ons volk dat is achtergebleven te redden. De vrede kan niet komen door het gooien van bommen, maar alleen door de dialoog. Het gebruik van wapens is geen oplossing. Ik wens dat Syrische kinderen het recht krijgen om te leven zoals andere kinderen in de wereld. Mijn zoon kan sinds een jaar weer lachen.
Stop het geweld, stop de oorlog!
Alleen de vrede is heilig, niet de oorlog!