"Het Middellandse Zeegebied is duizend dingen tegelijk. Niet één maar ontelbare landschappen. Niet één zee, maar een opeenvolging van zeeën. Niet één beschaving, maar een serie op elkaar gestapelde beschavingen, kortom een eeuwenoud kruispunt. Duizenden jaren lang stroomde alles erin, wat de geschiedenis ervan compliceerde en verrijkte: lastdieren, voertuigen, goederen, schepen, ideeën, religies, levenswijzen." (F. Braudel)
De Middellandse Zee is "een prachtige zee die een graf is geworden voor mannen, vrouwen en kinderen", zoals paus Franciscus in Lesbos memoreerde. Vanuit het hart van de grote religies en beschavingen van het Middellandse Zeegebied kunnen de diversiteit en het vermogen om pluriform te zijn een geheim worden van coëxistentie en menselijke ontwikkeling voor Europa, het Midden-Oosten, Afrika en de wereld.

In de 21e eeuw is de oorlog opnieuw de westerse wereld binnengedrongen. Elke oorlog belooft kort en beslissend te zijn, maar alle oorlogen houden zichzelf in stand en leiden tot scenario's die ondenkbaar waren voordat ze begonnen, onvoorspelbaar. Ze hangen af van de beslissingen van enkelen, maar raken iedereen. De voedselcrisis en de sociale en politieke instabiliteit treffen nu niet alleen de bevolking van landen in oorlog en buurlanden, maar ook de rest van de wereld, andere continenten, de dialoog en de geopolitieke breuklijnen in de wereld.  We moeten de wegen van dialoog en multilateralisme herontdekken om de wonden van de wereld te helen en de smaak naar vrede opnieuw te proeven.

Covid-19 trof de hele wereld, zonder uitzondering. In het Westen leek het iets ver weg: maar het was geen epidemie, het was geen geïsoleerd incident, het was en is een pandemie. Wereldwijd. Met zijn lading slachtoffers. In het voorjaar van 2020 kwam de wereld stil te staan, werd verenigd, bleef stil. Dat deed elk land, rond zijn slachtoffers. De pandemie kijkt niet naar grenzen, respecteert geen landsgrenzen en taalverschillen. Maar hij treft de zwaksten onevenredig, meer dan anderen, in elke samenleving. De pandemie is een grote verleiding en een grote kans: alleen aan jezelf denken of een gevoel van saamhorigheid herontdekken.

De afgelopen decennia heeft de globalisering de markten verenigd en de bevolkingen dichter bij elkaar gebracht. De onvoltooide globalisering is in onbalans, tegenstrijdig, met vrij verkeer van goederen, maar niet van mensen en volkeren. De globalisering kwam, na een toename van de spanningen, tot stilstand door de oorlog in Oekraïne en de gevolgen daarvan. De mondialisering van de geest en van de solidariteit is er nooit geweest, zij is niet evenredig gegroeid met de geproduceerde rijkdom, terwijl de ongelijkheden exponentieel zijn toegenomen. Religies hebben de verantwoordelijkheid om iedereen te helpen samen met de ander en niet tegen de ander te denken, over persoonlijke en nationale, etnische, religieuze en sociale grenzen heen. Voor een nieuwe globalisering.